نقد فیلم تشریفات محض (A Pure Formality) / بخش دوم

<<تشریفات ساده>> فیلمی محکمی است که بر روی چهار ستون قوی بنا نهاده شده است. ستون اول کارگردانی بسیار قوی فیلم است. در تک تک سکانس ها و نماها حضور قوی کارگردان بسیار خوب احساس می شود. کارگردان به خوبی می دانی که قصد گفتن چه چیزی را دارد. اوست که بر تمامیت فیلمش حاکم است و لحظه به لحظه فیلم را آنچنان جلو می برد که می خواهد. کارگردان کاملا به این موضوع واقف است که حرفی که فیلم قصد گفتنش را دارد حرف ساده ای نیست و نیاز به دقت و کنترل بیشتری دارد تا فیلم از مسیر اصلی خودش منحرف نشود.

دومین ستون فیلمنامه ی قوی فیلم است. <<تورناتوره>> که خود نویسنده ی فیلمنامه هم هست، به خوبی توانسته است با خلق شخصیت های قوی و فضا سازی تاثیر گذار حرف اصلیش را به خوبی منتقل کند.

اما بدون شک نقطه ی قوت اصلی فیلمنامه دیالوگ های بی نظیر فیلم است. کل فیلم در صحبت های کمیسر و نویسنده خلاصه می شود ولی همین دو شخصیت چنان دیالوگ های قویی دارند که به جرات می توان آن را یکی از تاثیر گذارترین فیلمنامه های دهه نود دانست.

ستون سوم، فضا و لوکیشن فیلم است. کل فیلم در یک پاسگاه پلیس کذایی می گذرد که در ناکجا آبادی قرار دارد که انگار مستقل از کل دنیاست. شبی تاریک که سراسرش بارانی سیل آسا و دیوانه کننده در حال باریدن است. رعد و برق هایی که هر لحظه شدید تر می شوند و سقفی که دائما در حال چکه کردن است. محیط فیلم آنچنان زنده به نظر می رسد که تقریبا نیازی به موسیقی متن در فیلم احساس نمی شود. این فضا با استفاده از صداهایی که گاها شنیده می شوند هم تاثیر گذارتر شده است. صداهایی که کارگردان با استفاده از خلاقیت خود در لحظاتی که شخصیت اصلی فیلم به واقعیت وحشتناک در حال وقوع در اطرافش پی می برد بر روی کلوزاپ های سریع فیلم گذاشته است تا بار سنگین فضای حاکم را هرچه بیشتر سنگین تر بکند.

و در نهایت ستون چهارم، خلق چنین فضایی و خوانش چنین دیالوگ هایی به همراه منتقل کردن احساسات شخصیت های فیلم کار بسیار دشواریست که <<ژرار دپاردیو و رومن پولانسکی>> به خوبی از عهده ی آن بر آمده اند. <<دپاردیو>> در نقش نویسنده ای که خودش را گم کرده است چنان تاثیر گذار ظاهر می شود که به کل از یاد می برید که در حال تماشای فیلم هستید. <<رومن پولانسکی>> هم که به خواهش کارگردان در این نقش ظاهر شده است یکی از بهترین کمیسرهای تاریخ سینما را در این فیلم خلق کرده است. شخصیتی که در کل فیلم حاکم بلامنازع تصاویر فیلم است.

در فیلم با انسانی روبه رو هستیم که در اوج شهرت به سر می برد ولی مشکلی بزرگ دارد. او خودش را گم کرده است و در این پوچی تصمیم به خودکوشی می گیرد. او فردی است که زندگی نامه اش را تغییر داده است تا هر چه بیشتر از گذشته اش دور شود. افرادی را که می شناخته دیگر به خاطر نمی آورد چون چنان خود را غرق در تنهایی کرده است که حتی قیافه ی خودش را هم فراموش کرده است. او تنها را فرار از این تنهایی را در نوشتن پیدا کرده است. به گونه ای که خودش در جایی می گوید که << انسان ها برای این نمی نویسن که دوست دارن بنویسن، برای این می نویسن چون کاری دیگه ای برای انجام دادن ندارن>>. اما بعد از مدتی متوجه می شود حتی دنیاهایی که برای خودش خلق کرده هم نمی تواند او را از این تنهایی نجات دهد. به همین دلیل دست به خودکشی می زند و در ناکجا آبادی مجبور می شود تا با برگشتن به گذشته ی فراموش شده اش خودش را دوباره پیدا کند و زمانی که بلاخره خود را پیدا می کند و معنی زندگی را می فهمد چیزی جز افسوس از عملی که انجام داده است برایش باقی نمی ماند. او در آخرین لحظات تلاش می کند تا احساسش را به زنی که دوستش دارد ابراز کند ولی دیگر آنقدر از زندگی دور شده است که صدایش قدرت عبور از خطوط تلفن را هم ندارد. <<تورناتوره>> با نگاهی هر چند خیالی ولی دقیق و موشکافانه به بررسی اصلی ترین علت خودکشی یعنی تنهایی می پردازد. تنهایی نه از جنبه ی فیزیکی بلکه تنهایی خود خواسته در حضور دیگران که برخی، حتی افراد سرشناس برای خود انتخاب می کنند.

فیلم بریکینگ بد پاییز امسال اکران می‌شود

جدایی سازندگان سریال Game of Thrones از سه گانه جدید دنیای جنگ ستارگان

نقد فیلم تشریفات محض (A Pure Formality) / بخش دوم

نقد فیلم تشریفات محض ( A Pure Formality) / بخش اول

بازیگر سریال Mindhunter به جیسون استاتهام در فیلم Cash Truck پیوست

حضور کوین فایگی و برادران روسو در یک قسمت از سریال The Simpsons

فیلم Inferno نیل بلومکمپ و حضور تیلور کیچ در آن